Zo maar een verhaal van Gineke Snell

Zomaar een dag van een OT’er,

Ik sta op, ga richting de badkamer, bij het tandenpoetsen zegt OT mij ook direct goedemorgen. Hallo ik ben er ook weer. Grrr. Leunend tegen de wastafel poets ik mijn tanden. Daarna wordt er gedoucht, natuurlijk zittend dat gaat probleemloos. Om uit de douchecabine te komen houd ik me overal aan vast, ik schuifel naar het toilet waar een handdoek op ligt om op te zitten, zittend droog ik me af. Terug naar de slaapkamer plof ik neer op de rand van mijn bed. Daar liggen mijn kleren klaar. Als ik aangetrokken ben heb ik al een hele klus achter de rug. Ik neem plaats bij mijn kaptafel want opmaken en mijn haar föhnen moet ook zittend gebeuren. Dit kon ik vroeger in 20 minuten, nu duurt het dubbel zolang. Goed, ik ben klaar om aan de dag te beginnen. Dan moet de ontbijttafel gedekt worden, ik merk dat ik al een hoop energie verbruikt heb en het lukt me nauwelijks, mijn benen trillen, mijn armen doen mee en ik geef het op. Mijn man neemt het van mijn over. Trouwens de ochtend douch heb ik ondertussen verplaats naar de avond dat scheelt mij ’s morgens een hoop energie. De ochtend is voor mij het slechtste gedeelte van de dag. Tijdens het ontbijt kom ik weer bij van alles. We nemen daar dan ook rustig de tijd voor. Dit kan ook omdat we gepensioneerd zijn. Vroege afspraken mijden we dan ook zoveel mogelijk. Bij mijn ontbijt neem ik mijn medicatie voor OT, 0.5Mgr. Clonazepam. Daarna volgt het beste stukje van mijn dag, als er iets is wat ik doen moet is dit hét moment. Het is mooi weer en heb wat kleine boodschapjes te doen in diverse winkels. De eerste winkel is de drogist, ik kijk eerst even of het niet druk is, het valt mee, ik durf het aan. Maar,… als ik mijn boodschapjes in mijn mandje heb staan er opeens zes personen voor de kassa en het schiet niet op, ze hebben allemaal vragen en ik heb niets om me aan vast te houden of tegenaan te leunen. Ik schiet dan ook direct in de stress. Ik overweeg of ik zal vragen of ik even voor mag gaan, ik durf het niet te vragen. Een meneer die achter me staat heeft het door dat het niet goed met me gaat. Misschien heeft hij ook mijn OT labeltje gezien die ik altijd aan mijn handtas heb bungelen, of mijn trillende benen. Hij regelt het voor mij en de kassière pakt netjes mijn boodschapjes in de tas en ze belooft als ik weer kom en ze me ziet dat ik altijd voorrang heb bij de kassa. Nadat ik verteld heb waarom ik niet stil kan staan. Ik ben klaar en loop weg alsof ik nergens last van heb, ik voel de prikkende ogen in mijn rug. Klam van het transpireren en met mijn net geföhnde haar nat op mijn hoofd ga ik verder. Nauwelijks bijgekomen van de toestanden kom ik een bekende tegen die ik lang niet meer gezien heb, ze wil graag een praatje maken. Ik ben ook wel benieuwd hoe het met haar gaat en zeg: Heb je even tijd? Ja hoor, zullen we dan even bij de Hema een kopje koffie doen en dan verder praten? Onderweg naar de HEMA vertel ik haar waarom ik niet stil kan staan. Gezellig bijgepraat en uitgerust ga ik weer verder. Vervolgens moet ik een cadeautje kopen, de dames in deze winkel kennen mij en hebben altijd een zitplaats voor me, en ik word zittend bediend, heerlijk wat een opluchting. Vervolgens moet ik naar Leen Bakker, ik heb gevonden wat ik zocht en loop naar de kassa, er staan drie mensen voor mij, dat moet kunnen. Maar nee, het loopt weer mis, onenigheid over de prijs, het zou in de aanbieding zijn en er wordt heen en weer gebeld en de chef komt erbij en ik denk, bekijk het maar! Ik heb mijn spullen weggelegd en ben weggegaan zonder mijn boodschapjes. Ik loop naar de auto en laat de rest van de boodschapjes voor gezien. Afgepeigerd kom ik thuis en denk: Dit doe ik nooit weer! Nooit duurt niet lang want gisteren heb ik mijn lijstje afgewerkt en het ging probleemloos. De middag heb ik doorgebracht achter de computer en dan heb ik geen OT. Op mijn hoge kruk bij het aanrecht is koken ook geen probleem, maar dan de tafeldekken en afruimen is weer net iets te veel. Dan krijg ik de koffie niet meer zonder te morsen op de tafel. Gelukkig ben ik niet alleen en mijn man helpt me altijd mee. ‘s Avonds met de beentjes op de bank en dan is er weer niets aan de hand. Maar,… lig ik ’s avonds in bed dan merk ik dat mijn bovenbeenspieren hard hebben gewerkt. Hard en heet zijn ze en soms ook pijnlijk, na een halfuurtje met opgetrokken benen op de rug liggend trekt het meestal weer weg want dan doet bij mij mijn clonazepam ook weer zijn werk. Welterusten OT tot morgen maar weer